Het is een geliefd tijdverdrijf van groene ridders, met name als ze schrijven voor opinietijdschriften met rode signatuur (zoals ondergetekende): kankeren op het Nederlandse klimaatbeleid. Maar laten we het eens van een andere kant bekijken: het is voor Nederland bepaald niet makkelijk om schone energie op te wekken.
Het is een geliefd tijdverdrijf van groene ridders, met name als ze schrijven voor opinietijdschriften met rode signatuur: kankeren op het Nederlandse klimaatbeleid. Nederland ziet zichzelf graag als groen en milieubewust, maar ondertussen zijn we het smerigste jongetje van de klas – van de EU-landen is alleen in Malta en Luxemburg het percentage duurzaam opgewekte energie lager. Nederland vindt duurzaamheid niet belangrijk: er is godbetert een rechter voor nodig die de regering moet dwingen zich aan klimaatverdragen te houden en te doen wat de wetenschap als het absoluut minimale beschouwt om ernstige klimaatverandering te voorkomen.
Ook ondergetekende mag in deze kolommen graag het Nederlandse klimaatbeleid beschimpen. Maar laten we het eens van een andere kant bekijken: het is voor Nederland bepaald niet makkelijk om schone energie op te wekken.
Ga maar na: we hebben nauwelijks ruimte ombiomassa te produceren, zoals landen als Oostenrijk en Zweden. We hebben veel water, maar het is niet geschikt voor waterkrachtcentrales, zoals in Noorwegen. De zon schijnt vaker in Spanje, Griekenland en zelfs in het met zonnepanelen overladen Zuid-Duitsland. En, niet onbelangrijk, we zijn gezegend met enorme hoeveelheden aardgas die de schatkist jaarlijks met 10 tot 15 miljard euro spekken.
De enige groene energievorm waarin Nederland kan uitblinken, is wind. Met name aan de Hollandse kust en op de Noordzee waait het… lees verder bij Vrij Nederland.
